Rzyć się chce, czyli wspominki wciąż żywe

Bolisz mnie. Bolisz mnie tak bardzo, że nie potrafię dzięki Tobie (przez Ciebie) trzeźwieć. Nie wierzysz mi? Myślisz że jestem słaby, durny? Tylko durny idzie do urny! Czemu się zrosłaś z moim ciałem tak mocno? Czemu nie chcesz puścić? Puść mnie już do jasnej cholery!..., ale i nie puszczaj, broń Boże... Ściśnij jeszcze bardziej, dla Ciebie wszystko zniosę; upodlę się, zgnoję, zapomnę żem człowiek, żem ludź. Ach!... jestem niczym zatopiona na dnie najgłębszego oceanu łódź! Jestem chory. Zachorowałem na Ciebie i tylko Ty jesteś moim lekarstwem. Otrułaś mnie więc mnie teraz wylecz. Pozbawiłaś posiłku, to teraz nakarm. Tak, tak, tak prosto teraz napiszę i płytko; "Nie mogę bez Ciebie żyć". Och, rzyć, rzyć, rzyć! Po trzykroć niech będzie przeklęta kobieca rzyć!