Pytanie, jak? Ano, tak!
Często nie widzimy jego drugiej strony. W tym tkwi szkopuł - jak zwykł wyrażać się mój dziadek. Wydaje się nam, że jesteśmy tacy i owacy, posiadamy taki a taki charakter, taką a taką osobowość i w ogóle jesteśmy cool, OK., w porząsiu. Widzimy tylko lustro wody, nie wiemy co się kryje pod nim.
No właśnie.
A ja widzę oprócz tego również swoje drugie ja. Ba, postawię tezę, że każdy takowe drugie "ja" posiada. Niektórzy nie chcą się do niego przyznawać, gdyż obawiają się prawdy, prawdy która niejednokrotnie może przyprawiać nas o ból i łzy rozpaczy. Prawdy, która może zburzyć z taką pieczołowitością budowany przez nas wizerunek, wizerunek, w którym jesteśmy cool, OK. i w porząsiu.
Co nie znaczy, że drugie ja nie może mieć pozytywnego zabarwienia. Są przecież ludzie, którzy pod maską szarości skrywają wspaniały uśmiech, ludzie którzy posiadają wielkie serca mimo że tego nie widzimy, ludzie w których drzemią wielkie talenta i którzy gotowi są do wszelakich poświęceń.
No właśnie.
W kolejnym poście postaram się obalić swoją teorię i udowodnić, że drugie "ja' nie istnieje. Że "ja" jest tylko jedno.
