Powoli otworzyłem oczy czując delikatne muśnięcie wiatru na policzkach. Było mi jakoś nadzwyczajnie błogo. We wszystkich swoich członkach czułem dziwną lekkość, unosiłem się nad ziemią czy tez leżałem na wodzie?
Poraziła mnie jasność nieba, które to wdarło się do moich oczu gdy delikatnie uchyliłem powieki. Gdzie ja byłem? Czy przyjdzie mi zaraz zastukać do bram Świętego Piotra? Czy stanę przed obliczem Najwyższego Stworzyciela?
Odwróciłem nieznacznie głowę chcąc odpowiedzieć sobie na owe pytania, gdy dostrzegłem że zamiast na ziemi leżę pośród przesuwających się pode mną chmur. Przesuwały się leniwie kołysząc moje ciało, a ja wraz z nimi delikatnie posuwałem się w nieznanym mi kierunku. Zląkłem się i chciałem się czegoś uchwycić ale chmury nie dawały się dotknąć. Czułem że owijają się wokół mojego ciała, delikatnie muskają, ale dotknąć się nie dały. Odwróciłem głowę w drugą stronę i tym razem zauważyłem siedząca postać, którą jeszcze chwilę temu spostrzegłem na swoim strychu. Siedziała ona po turecku wpatrując się we mnie z wyraźnym uśmiechem na zarośniętej białą brodą twarzy.
-W końcu się obudziłeś - wyrzekła tajemnicza postać patrząc mi w oczy.
-Gdzie ja jestem?
-Gdzie jesteś? Przecież powinieneś wiedzieć, taki bystry chłopak, nie zasmucaj mnie Michale.
-Ale, że co? - zapytałem się bardziej śmiało, jakby zapominając na moment i odsuwając od siebie myśl, że leżę na chmurach. Swoją drogą, ciekawe jak wysoko nad ziemią.
Spostrzegłem że starzec słysząc moje słowa widocznie się zdenerwował, gdyż spojrzał na mnie groźnie i zmarszczył brwi.
-A mówiono mi, że dojrzałeś już do tego aby dostrzec prawdę.
-Prawd jest wiele, tyle ilu ludzi na świecie - postanowiłem odpowiedzieć.
-Ale jedna jest najprawdziwsza, ta którą znają nieliczni. Ją chciałem ci przekazać abyś mógł mi pomóc, wypełniając tym samym swój rodzinny obowiązek względem przeszłości.
-Ale..
-Ale jeszcze nie dojrzałeś do tego, a ja będę dalej błąkał się pomiędzy pseudo realnością a pseudo materią, jakże małą dla mej postaci!
-Pseudo realnością a materią?
-Tak głupcze! A myślisz, że gdzie teraz jesteś? - widać było już wyraźnie oburzenie na twarzy starca - Myślisz, że jesteś w chmurach, nad ziemią? Jesteś w swojej głowie durniu! Pozwoliłem sobie wejść do twojej wyobraźni i naszkicować ten obraz - po małej przerwie dodał zaś nieco spokojniejszym głosem - Mam nadzieję, że Ci się spodobał.
-Bardzo.
Tymczasem starzec w swej postaci przypominający mędrca lub pacjenta zakładu dla umysłowo chorych, podrapał się po brodzie i spojrzał gdzieś hen w chmury. Po chwili zmaterializował się skądś mój dobry znajomy kruk i usiadł mu na ramieniu. Dziwna persona uśmiechnęła się, a ja ku swojemu przerażeniu poczułem że spadam, że lecę z niesamowita prędkością w dół pośród chmur, najpierw białych, następnie szarych aż w końcu ciemnych, burzowych, pomiędzy błyskającymi piorunami, pośród deszczu. Leciałem, leciałem i byłem cały mokry. Nagle poczułem, że rozbijam się o ziemię, że kruszą mi się wszystkie kości rozbite w drobny mak po wieki wieków, gdy z głośnym krzykiem obudziłem się na swoim łóżku cały mokry od potu.
Pierwsze co zobaczyłem to okrągły księżyc za oknem mojego pokoju i siedzący na parapecie kruk, wpatrujący się we mnie swoimi czarnymi oczami. Drugie co dostrzegłem to palące się trzy czarne świece, jakie znajdowały się w tajemniczej paczce.
